Wat was de inschrijving netjes geregeld met inachtneming van de coronaregels op 26 september bij de Markdaltocht. Voldoende desinfectiemiddelen en duidelijk zichtbaar neergezet. Via de voordeur binnen en langs de zijdeur naar buiten. Ik hou altijd al van ruimte om me heen, maar in deze tijd helemaal en die ruimte was er volop. Ook geen bakjes met routebeschrijvingen waarin iedereen zit te graaien, maar de route aangereikt bij aanmelding. De dame zat achter een scherm zoals de kassières in de supermarkt en ze stempelde ook meteen mijn wandelboekje af. Zo werden contacten tot een minimum beperkt.
Daarna het bos in, waar ik modderige paden had verwacht na de hevige regenval van gisteravond. Niets van dat alles, het was heerlijk wandelen over de lanen en paden. Ik heb de Markdaltocht al een aantal keren gelopen, maar passeerde toch weer nieuwe plekken. Erg mooi was de Zevenlindendreef. Silver liep aan zijn lange lijn in een stevig tempo voor me uit. Grote en kleine hondenvriendjes besnuffelden elkaar, zij hoeven niet voortdurend aan de anderhalve meter afstand te denken. Met hun poten en snuit raakten ze elkaars lijven van kop tot kont.
Tot de splitsing met de 5 en 10 kilometer zag ik aardig wat wandelaars, maar daarna werd het stiller. Zo stil dat alleen vogelgeluiden me vergezelden. Ook de wind was volledig afwezig. Hoge boomkronen zorgden voor gefilterd zonlicht en aan de voet van hun stammen kleurden varens van groen naar goudbruin. Wat een wandelgenot. Totdat een kwebbelend echtpaar me van achteren naderde. Ik stopte maar en vroeg me af wat ze van de omgeving meekregen. Bij het passeren keken ze verbaasd naar mij.
Zodra hun stemmen weggestorven waren, vervolgde ik mijn route. Het moeraseiland langs een brede laan is altijd een mooie plek voor een minipauze bij de omheining. Twee koeien met een van hun kalfjes kwamen meteen naar me toe. Moeder koe stak haar kop over de afrastering. Ik had haar gewoon kunnen aaien, maar haar gedrag was misschien wel bedoeld om de afstand tussen mij en haar kalf te bewaken. Op een kleine zandvlakte koos ik de bank met het mooiste uitzicht en at er een broodje. Met een paar zandkorrels aan zijn neus deed Silver een hazenslaapje.
Een voorbijgaande wandelaar zei: ‘Dit is mijn eerste mars sinds zeven maanden. En dat geldt voor veel wandelaars.’ ‘Fijn hè? En maar hopen dat het mogelijk blijft.’ ‘Nou en of.’ Hij keek er bedenkelijk bij, nam met een zwaai afscheid en liep verder. Aan de bosrand stak ik de Galderseweg over en ik wandelde de Reeptiend in, op weg naar het Markdal. De route van 15 kilometer gaf me het gevoel alle tijd te hebben. Het dal is in elk seizoen prachtig, reden om vanaf een bank er wat langer te genieten. Wie wil, kan er ook naar mensen kijken. Wandelaars en fietsers in allerlei pluimage kwamen voorbij. Nooit geweten dat de weg langs het dal aan Ulvenhoutse kant Markdal heet. Ik moest hem volgen tot de rotonde en daarna domineerde het groen van het bos mijn wandeling.
In het laatste deel van de route nog een verrassing, natuurgebied Wolfslaar. Niet zo ver van huis en ik beleefde het voor het eerst. Het wandelpad kronkelde lichtjes en eindigde bij een greppel die je via stenen kon oversteken. Er was ook een leuning, maar wel wat aan de hoge kant voor mij. Niets duidde erop dat er weleens water in de greppel stond. Het bodemtapijt was kurkdroog. Vanaf de Ulvenhoutselaan nog een fraaie kijk op het Markdal, waar ik nog even doorheen mocht wandelen voordat ik de finish bereikte. Een kleine kudde lichtblonde koeien graasde aan weerszijden van het fietspad vlakbij het boogbrugje nabij de Duivelsbruglaan. Een gezin met drie jonge kinderen observeerde hen van heel dichtbij, De vader besloot een koe over zijn kop te strijken. Het beest gooide zijn staart en een achterpoot omhoog en schudde heftig met zijn kop. Het gezin deinsde achteruit. Er werd gelachen, maar vooral veel gepraat. Wat ze allemaal zeiden? Helaas beheers ik hun Oost Europese taal niet.
Terug bij de finish nog even een kijkje bij de oude en fotogenieke Laurentiuskerk. De hele plek straalt nostalgie uit en ik kan de plek nooit overslaan bij het einde van een WIEGO-tocht.
Anita Lodewijks
Verslag van de 49e Markdalwandeltocht
Dit is het wandelverslag van de 49ste Markdalwandeltocht van onze eigen vereniging WIEGO op zaterdag 26 september 2020. Voor ons was het de eerste coronaproof wandeltocht die vandaag werd georganiseerd. Het is wel een uitdaging om in deze tijd iets te organiseren. Ik was al om 8 00 uur op het startbureau. En wat ook leuk is: het wandelplaatje van de Poolse Kapel. Daar ben ik ook langs gelopen.
Ik kreeg de taak om de wandelaars op het éénrichtingverkeer te leiden. En dat ging best wel goed. Een paar korte vragen: of ze al ingeschreven waren; waren er geen gezondheidsklachten. Dat heb ik gedaan van 9,00 tot 13,30 uur. Het weer was ook goed, zelfs de zon was er regelmatig.
Zelf ging ik daarna op pad voor de korte route, namelijk 5 km. Om 13,30 uur ging ik van start voor dit kleine rondje en was ik daar weer terug om 14.30 uur. Nu op voor het volgende rondje: door naar huis in de Hoge Vucht. Via de Ginnekenmarkt naar de Ginnekenweg, over de Wilhelminasingel en rechtsaf de Chassesingel. Dus niet door de drukke winkelstraten, maar langs de binnensingels van de stad. Ik was om 15,45 uur weer thuis na een mooie dag. Het biertje en het wijntje waren weer heerlijk.
Inge Mol.
