Zaterdag 14 jan. in Breda. De tocht voerde richting Bavel en Dorst. Er deden in totaal 430 deelnemers mee. Waaronder ondergetekende met vriendin Marion (Leiden/Groenlo). Op de rust in Dorst ontmoetten we deze Olatters. Ronald, Wim en Jose. Allen omgeving Eindhoven. Wim vind ik een "markante" wandelaar, met wandelstok en bijzondere mutsdracht, ongeschoren. Daar moest ik wat plaatjes van hebben. Volgens beide heren worden ze de vliegende homo’s genoemd. Hoewel daar geen reden voor is. Wim is al zeker 32 jaar getrouwd. ‘T wil niet alles zeggen, maar toch!
Wanneer andere wandelaars ontrent hen het woord homo in de mond nemen, spelen beide heren hier gladjes op in. Een mooi stelletje. Beide heren blijken al zo’n 13 jaar met elkaar te wandelen. Jose was een nieuwe bekende en liep zomaar eens mee. Op ruim 3 km voor het einde (kort na een caférustje) hoorden we een klap. Ronald, duidelijk vermoeid, was tegen de vlakte geklapt. Midden op het bospad. Hij liep al een tijdje achteraan in ons groepje. Ronald bleef liggen. Aangezien de verwonding niet ernstig kon zijn, heb ik foto’s gemaakt. Na deze Olatter weer opgetrokken te hebben, maakten we het restant parcours af. En toch hebben we Ronald nog even weten te verrassen. Hoe? Misschien flauw: we hebben ons achter bomen verscholen direct na een bocht in het bospad. Na het passeren van de bocht kreeg Ronald in de gaten dat er iets niet in orde was. Een ellenlange weg voor zich zonder zijn kompanen?! Na wat gezoek van zijn kant kreeg hij ons in het vizier. Ook de laatste km liep Ronald zijn eigen tempo. Achter ons aan, dat wel. Aan de Viandenlaan hebben we nog even een biertje gedronken. Het was weer mooi, daar in Breda. Marion en ik waren rond 20.30 uur terug in Leiden. Deze tochten van Wiego zijn stuk voor stuk aanraders. Net zo’n kwaliteit als die van WS78. Doen, mensen. Maar nu eerst de Bossche 100.
Ben Jeursen