Sinterklaasmars Dordrecht
Dit maal is de keus niet zo moeilijk, want Dordrecht is voor de meeste van ons goed te bereiken en ook Sinterklaas trekt ons wel aan. Om half negen, het daglicht weifelt nog, gaan we de straat op en beginnen wij als een groepje van zes aan dit avontuur. De markeringen zijn duidelijk aangebracht en we vertrouwen erop dat er niets mee is uitgehaald. Trouwens met ons zijn er meerderen op pad gegaan en zij wijzen ons de weg. Verwacht van mij niet dat ik alle Dordtse buurten bij naam ken en met de straatnamen is het niet veel beter gesteld. Na een week hebben we elkaar natuurlijk veel te vertellen en haast ongemerkt vliegt het eerste uur voorbij met kletsen. Nico heeft lange tijd in deze stad gewoond en na de annexatie van Dubbeldam is ook Theo Dordtenaar geworden. De blauwe maandag dat ik in Crabbehof gewoond heb, tel ik voor het gemak maar niet mee. Maar daar staat tegenover dat het voor mij de veertiende keer is dat ik aan deze wandeling deelneem. Zo bij elkaar hebben we dus heel wat Dordtse kennis in huis.
We stappen flink door en het mag dan ook geen wonder heten dat we om tien uur reeds aan “een bakkie” zitten te lurken in de gezellige kantine van “Sporting Delta” Dordrecht in Dubbeldam. Veel tijd hebben we niet, want ik heb beloofd om zo vroeg mogelijk thuis te zijn, dus na tien minuten hijsen we onze bagage op onze ruggen en gaan we verder. De zon breekt door het wolkendek heen en er verschijnen zweetdruppels op de voorhoofden van diverse lopers. We slingeren ons door de straten, volgen de fietspaden en bezoeken zo’n beetje alle parken die Dordrecht rijk is. We blijven bij elkaar en lopen in diverse formaties netjes twee aan twee. Het weer krijgt steeds meer een zomers karakter. De lucht wordt schoon en het zonnetje beschijnt met een glimlach het wandellegioen. Een schittering van kleuren opent zich voor onze ogen. De kleuren bruin, geel en rood hebben de overhand, maar de tinten daar tussenin zijn niet te verwaarlozen. De grote Nederlandse schilders wisten wel waarom ze voor de oudste stad van Holland kozen om te schilderen. Een ideale dag voor Hennie om foto’s te maken. Naar mate de dag vordert laten ook steeds meer stedelingen zich zien. Sommigen met hond, een enkeling op de fiets, maar het overgrote deel in de auto. U merkt het al, het wordt alsmaar drukker en bij de oversteekplaatsen moet gewacht worden, want snelverkeer gaat nu eenmaal vóór. Als we via de diverse dijken weer op de Gravensingel terug zijn, is het nog een wipje tot de tweede rust, wederom bij “Sporting Delta”.
De geserveerde erwtensoep is volgens de kenners van uitmuntende kwaliteit. Trouwens ook de overige producten zijn niet te versmaden. WIK heeft er goed aan gedaan om voor deze gelegenheid te kiezen. Om half één gaan we weer de straat op. We blijven voorlopig nog een poosje in Dubbeldam. Althans volgens Theo en die heeft er verstand van. Theo vertelt ons honderduit over de laantjes, vijvers en groenstroken. Hij is gewend hier met het uitlaten van de hond. En hij is niet de enige, want regelmatig moet ik opzij springen als er een hoop is achtergelaten. Dus dan maar de blik naar de grond gericht houden om erger te voorkomen. In het volgende park dat we bezoeken schijnen wilde runderen te lopen. We zien ze niet en moeten het net als bij de honden met de uitwerpselen doen. Grote dampende bruingele klonters. En allemaal precies op het looppad terwijl er toch ruimte te over is om te schijten. We springen er maar overheen en hopen op die manier de schoenen schoon te houden. De route vervolgend zien we bergen bouwmaterialen bij het ziekenhuis, Dordwijk. Alles ligt op de schop, net als vorig jaar en de jaren ervoor. Aan de verbouwing lijkt geen einde te komen. Wij malen er niet om en lopen gewoon door. Het is al eerder gezegd, maar het weer wordt steeds mooier. Hennie loopt zelfs in shirt. Het lijkt wel voorjaar in plaats van eind november. We zijn het er over eens dat we het treffen. Bofkonten zijn we. Verderop komen we in de totaal gerenoveerde Zeehavenbuurt. Prachtige huizen en in niets te vergelijken met vroeger. Ik vraag mij af of de bewoners ook vernieuwd zijn. Volgens Arie waarschijnlijk niet, want een luid knallend vuurwerk klinkt op. Rook stijgt op uit de straten en een groep jongens vlucht alle kanten op. Een verjaardag of alvast een voorproefje op de komende jaarwisseling?
De Amstelwijckfietsbrug wordt ons niet onthouden. In niet te begrijpen bochten worden we naar de overkant van de A16 geleid. Beneden aangekomen laten mijn maatjes mij in de steek. Zij kiezen ervoor om bij KC Dordrecht te rusten, terwijl ik liever doorloop naar het eindpunt. Nu ik alleen verder ga, moet ik ook zelf de te volgen route in de gaten houden. Een wijle gaat het goed, maar dan weet ik het niet meer en dwaal ik door een wildernis over vieze modderpaden. Ik ben niet alleen de weg, maar ook de kluts kwijt. Het lijkt erop dat ik in een kring heb gelopen, want ik kom op hetzelfde punt weer terug. Gelukkig zijn er nog mensen die helpen willen en mij de juiste weg wijzen. En dan is het nog maar een fluitje van een cent en loop ik precies om drie uur bij SSF binnen en wordt begroet door de echte Sinterklaas.
Quirinus Hoogland