BREDA – MARKDALTOCHT – 24 SEPTEMBER 2016
De keuze voor onze zaterdagse tocht is gauw gemaakt, dus rijden we in de ochtend op ons gemak naar het zuiden en gewoontegetrouw naar de Viandenlaan om daar tot de ontdekking te komen dat de startlocatie is gewijzigd. Gelukkig is ‘Mariëndal’ niet veel verder en zijn we nog ruim op tijd om een plekje in de nabijheid te vinden. Om negen uur worden de routebeschrijvingen uitgedeeld en kort erna, als de ergste drukte is geluwd, gaan wij de deur uit. Op korte afstand stroomt De Mark en wij volgen, nadat we de brug over zijn gegaan, het pad dat er langs loopt.
Voor ons uit lopen de wandelaars, waarvan vooral de vrouwelijke in bonte kleuren zijn uitgedost, die wij volgen. Vandaag is voor mij een test of de medicijnen van de cardioloog goed werken. Voor mijn doen heb ik er aardig de pas in en had ik voorheen algauw een beklemmend gevoel op de borst, nu voel ik niks van die narigheid en dat stelt mij gerust. Heine loopt kort achter mij en heeft geen weet van wat er in mijn hoofd omgaat. Hij kijkt zijn ogen uit naar al het moois dat hem omringt. Eerst het rustgevende zacht kabbelende water en daarna, op het grindpad dat langs de achterkant van de tuinen van Kasteel Bouvigne. Menigmaal hoor ik hem bewonderende kreten uiten. Hij klaagt niet over het tempo, zoals hij anders vaak doet als we samen op pad zijn. Hij is altijd bang om te laat te komen voor de avondmaaltijd.
We vervolgen -onze route en houden onze positie nauwgezet bij, zodat we niet in verwarring kunnen raken door de vele bospaden die in de beschrijving worden genoemd. Ik ben hier eerder geweest en ken de klappen van de zweep. De paden, bedekt met afgevallen blad, waar boomwortels verraderlijk boven de grond groeien, de zandvlaktes en de reeds hoog geklommen zon en het voor mijn doen hoge tempo, beginnen hun tol te eisen. Het jasje gaat uit, maar desalniettemin voel ik dat ik moe word. Vooralsnog laat ik mij niet kennen en ga onverminderd door. Maar als we ongemerkt een afslag missen en in het bos verdwaald raken, komt de klad er een beetje in. Het tempo zakt en ik zoek af en toe een bank of paaltje op om zogenaamd de route te raadplegen, maar in werkelijkheid verlangt mijn lichaam naar rust.
Uiteindelijk komen we weer op het goede spoor en blijven op koers tot aan café ‘Marie’, waar ik een veilig hoekje uitzoek om op verhaal te komen. Heine zorgt voor de thee met wat erbij. Doch na een kwartiertje kijkt hij steeds vaker op zijn horloge alsof hij zeggen wil, schiet nou eens op. Als we opstaan om de tocht voort te zetten, voel ik mij nog net zo vermoeid als toen we in het café aankwamen. In gedachten heb ik mijn besluit al genomen, ik loop niet door tot ik erbij neerval, maar neem een kortere route terug. Terwijl Heine nog van niets weet en volop geniet van de prachtige natuur, die een onvergetelijke indruk op hem maakt, loop ik te piekeren hoe ik het hem moet duidelijk maken zonder dat hij zich zorgen om mij gaat maken.
Uiteindelijk zeg ik hem dat hij maar door moet lopen in zijn eigen tempo en dat ik het kalmer aan ga doen. En daar waar de route linksaf gaat en de 15 km rechtdoor loop ik met de laatste groep mee. Het zal geen vijf kilometer schelen, maar het is toch korter. In mijn eigen tempootje met zo nu en dan een rustpauze met een praatje met deze en gene kom ik steeds dichter bij mijn doel, het eindpunt. Bij punt 146 gaat het nog even fout en met mij zijn er meerderen, maar via een omweggetje komen we toch waar we wezen willen, de Bouvignelaan. Van hier is het nog een peulenschil tot aan de Duivelsbruglaan waar ‘Mariëndal’ aanligt. Heine is een half uur later ook binnen. Helemaal gelukkig dat hij de 20 km heeft volbracht. Terugdenkend is het toch een bijzondere dag geweest. Een schitterende omgeving en een stralend zonnige dag. Volgens de GPS heb ik toch nog 17,5 km gelopen.
Quirinus Hoogland