2007-03-03 – Breda – 4de Winterserie WIEGO

Bron  wandel verslag: http://quirinus.nww.yi.org/cgi-bin/wnd_versl.pl?action=verslag&verslag=Breda030307.txt&fot
Terwijl de regen naar beneden gutst en de windwaarschuwingen de ether door vliegen, staat om acht uur Theo voor de deur om ons op te halen voor een wandeltochtje in Breda.Bezorgd om zoveel overmoed worden we uitgezwaaid tot we de hoek omslaan en begeven we ons in het zaterdagverkeer dat ons zonder verdere problemen, maar met veel stuurmanskunst van Theo, naar de startplaats leidt.

De ontvangst in het knusse en goed warm gestookte zaaltje aan de Viandenlaan is zoals altijd ontroerend.We staan als haringen in een ton op elkaar gepakt, want een ieder vermijdt het om zich naar buiten te begeven.We kunnen ons nog lang genoeg door wind en regen heen worstelen.

Maar als het tegen negenen loopt, is het gedaan met de lijdzaamheid en dringen de wandelaars zich door de deur naar buiten en gaan met of zonder routebeschrijving het ongewisse avontuur tegemoet.Het heeft meer weg van een carnavalsoptocht, want sommigen zijn wel erg pessimistisch wat het weer betreft en hebben zich als een soort buitenaardse wezens in de kleren gestoken..

Met het hoofd gebogen tegen de felle wind en de regen striemend in het gelaat gaan wij met ons ploegje achter de koplopers aan om na een tiental minuten in de beschutting van het grote bos te komen.Het is haast een wonder, zoveel verschil, liepen we ons eerst nog enigszins te verbijten, nu uiten we onze tevredenheid over de keuze van Breda.Het regent nog steeds, maar van de wind hebben we geen last meer.Die giert door de toppen van de bomen en doet ons geen kwaad.

We zijn met z’n zevenen, Heine is in “de Schuttershof” achtergebleven en heeft voor een kortere afstand gekozen, en blijven bij elkaar in de buurt.Ook Bram gedraagt zich vandaag sociaal en laat het hardlopen aan de hazen over.Het bos is ons natuurlijk bekend van vorige gelegenheden, maar vandaag zien we het in een ander daglicht.Hele percelen bosgrond zijn door de overvloedige regen ondergelopen en doen mij denken aan de mangrovewouden in tropische streken.Alleen de temperatuur lijkt er niet op.Het regenwater dat langs de hals naar binnen sijpelt doet mij rillen en ook de onbeschutte handen hebben te lijden van het ijskoude water.

Ondanks al het ongemak klagen we niet en nu we eenmaal “A” gezegd hebben, zullen we doorgaan totdat “B” erop volgt.En mochten we gedacht hebben dat wij de enigen zijn, dan hebben we de plank behoorlijk mis geslagen, want de Brabanders zijn geen watjes en laten zich door het weer niet opzij zetten.Hele horden zwaar hijgende joggers doen hun best om tijdens de vastentijd net dat kilootje meer kwijt te raken.De ondanks de kou spaarzaam geklede dames pronken in hun interlockjes met hun figuur.We komen ze overal tegen.

Toch mogen we over het parcours niet klagen.De paden zijn redelijk goed te begaan en tegen de tijd dat we het bos weer uitkomen, is de regen opgehouden met plenzen.

In de wagenrust worden we door de dames van WIEGO verwend met een warme drank en een vrolijke lach alvorens we het stuk met tegenwind opgaan.De natte kleding plakt aan het lijf en de snijdende wind gaat er dwars doorheen.De koude rillingen overheersen, maar toch heb ik een warm gevoel van binnen.Met mijn vrienden om mij heen moet het mij lukken om de eindstreep te halen.

Het angelus heeft al een tijdje geleden geslagen als we bij de grote caférust, halverwege, aankomen.De hete thee en de liefdevol meegekregen boterhammetjes geeft mij nieuwe energie.Ik heb het even moeilijk gehad, maar de opbeurende woorden van mijn maatjes, helpen mij erover heen en na de rust ga ik dan ook weer vrolijk verder.

De regen is zo waar opgehouden, maar de wind waait onverminderd voort.Bij het kruisbeeld doe ik een vluchtig schietgebedje en daarna weer met versnelde pas verder.Het bos geeft zo nu en dan verlichting.En dan is daar zomaar ineens de zon die een kijkje op ons gezwoeg komt werpen.Ook de vogeltjes komen nu tot leven en vliegen af en aan met materialen voor hun liefdesnestje.En nu valt het mij op dat de natuur al druk bezig is met het voorjaar.De struiken botten al uit en hier en daar staan al rozen en andere bloemen in bloei.Het is een wonderlijke wereld.

Na een poos, bij de Hellegatweg, krijgen we bouillon aangeboden en in de luwte van deze schuur is het een goed moment om op adem te komen.Met nog tien kilometer te gaan trekken we verder om een klein uurtje later bij de wederhelft van de “bouillonman” van een appeltje te worden voorzien.Deze goedlachse dame houdt ons langer op dan de bedoeling is, maar zo’n extra rustpauze is mooi meegenomen.

We vervolgen onze route en gaan nu op het einddoel aan.Ik heb behoefte om alleen te zijn met mijn gedachten en zonder mij van de groep af.De vermoeidheid na een drukke week komt om de hoek kijken en ik verlang dan ook naar het einde.

Even verder haal ik Bram en Johan in die staan te treuzelen.Moeten we hier nu rechts of linksaf?Bram is resoluut en zegt:”Links”.Wij volgen gedwee en lopen met hem dus prompt verkeerd.Maar na een poosje zien we onze fout in en keren op onze schreden terug om alsnog de goede kant op te gaan.

Veel te laat, maar niettemin gelukkig om het slagen, komen we “de Schuttershof” om tien voor vijf weer binnen.Heine,zit al enkele uren op ons te wachten en is ongerust over ons lange wegblijven, maar zijn gezicht klaart op als hij ons ziet binnenstappen.

We hebben weer een lekker dagje buiten gehad en hebben de zware tocht toch maar weer mooi volbracht.De voldoening straalt van onze gezichten en we zijn het er unaniem over eens dat het bij WIEGO goed toeven is.

Met dank aan alle mensen die eraan meegewerkt hebben om deze tocht tot een succes te maken, besluit ik dit verslag en spreek de hoop uit er volgend seizoen weer bij te mogen zijn.

Quirinus.

2007-03-03 – Breda – 4de Winterserie Wiego

Ik ga vandaag samen met zoonlief Sebastian van 9 met de bus van de AWV (Aalsmeerse Wandelsport Vereniging) naar Brabant, Breda. Ik ben goed voorbereid, want ik heb de plattegrond uit het stratenboek mee zodat we, mochten we enigszins in de buurt van de oude binnenstad komen, alle beroemde bezienswaardigheden als het Begijnhof, de St. Antohoniuskerk, het Raadhuis en natuurlijk de Grote Markt kunnen bekijken.
Alleen jammer dat de weersvoorspellingen niet zo goed zijn.

 

“2007-03-03 – Breda – 4de Winterserie Wiego” verder lezen

2006-12-16 – Breda – 1e Winterserie WIEGO

De weersverwachtingen zijn niet mooi, maar het weerhoudt ons er niet van om naar Breda te reizen en daar deel te nemen aan de 1e tocht van de winterserie van WIEGO.Wandelen mag dan wel een gezonde ontspanning zijn, zoals de naam van deze vereniging aangeeft, maar of het ook altijd leuk is, moet nog blijken.

In ieder geval is er over belangstelling niet te klagen, want het knusse, maar wat klein uitgevallen clubgebouw, barst haast uit zijn voegen van de opeen gedrongen wandelaars.En buiten is het haast nog drukker.Allemaal staan ze te popelen om te vertrekken en als dan eindelijk de routebeschrijvingen worden uitgedeeld, zijn ze weg.

Ons groepje van vier wacht tot ook de laatste man zijn formaliteiten vervuld heeft en gaat dan de anderen achterna door de in kerstsfeer versierde straten.Na de Duivelsbruglaan gaan we een wandelpad langs het bekende riviertje op om vervolgens een natuurgebied in te wandelen.We zijn in een goede stemming en wensen een ieder op ons pad een “goedemorgen en een prettige wandeling”.

Het weer is vooralsnog prima en van regen is geen sprake.Ook de wind laat het in de luwte van de bossen afweten.Of zou het de stilte voor de storm zijn?Hier en daar hoor ik al stemmen opgaan, dat we het maar weer eens goed getroffen hebben.De dag wordt al weer geprezen eer het avond is.Maar ik vertrouw het niet en heb voor alle zekerheid mijn regenjasje maar aangetrokken en dat is maar goed ook, want het duurt niet lang of de eerste droppels vallen naar beneden.

Hoewel er geen blad meer aan de bomen zit, zijn de kruinen nog dicht genoeg om ons nog enigszins te beschermen en dus lijkt het allemaal nog mee te vallen, maar nat worden we wel.De route is, zoals altijd bij deze vereniging, goed gemarkeerd en voor iemand die niet kleurenblind is geen enkele reden om van het goede pad af te wijken.Van foto’s maken komt ook niet veel terecht.De lens is of beslagen of er vallen druppels op.Maar opschieten doen we wel.

Door de aanhoudende nattigheid, diep in de kragen gedoken, is de lust tot praten ons een beetje vergaan.Tot Jan, een bekende wandelaar uit Best, zich bij ons aansluit en we willen of niet tot spreken overgehaald worden.Echt spreken is het niet, een kort “ja” of “nee” volstaat, want Jan ratelt aan één stuk door.Hij is niet te stuiten.

Al vele malen eerder ben ik in deze contreien geweest, maar toch laat ik mij elke keer weer verrassen door de wildgroei en unieke vennetjes van deze bosrijke streek.Af en toe worden de bomen afgewisseld door kleine weiden met een enkel stuk kleumend vee met de kop in de richting van de wind.Paarden, meest Belgische knollen met brede schonken, zoeken bescherming bij elkaar en kijken ons met weemoedige blik in de ogen na.

Totnogtoe gaat het verder goed en kunnen we het op de huid nog droog houden.We beleven zelfs nog vrolijke momenten als we grote groepen rennende en joggende mensen tegenkomen.Vooral de dames wekken de lach bij ons op.Gekleed in strakke over de huid aangetrokken pakjes komen de lichaamsvormen in dit natte weer goed tot hun recht en menigeen heeft er dan ook de mond van vol.Ach, een kinderhand is dan ook gauw gevuld.

Het kopje thee bij de eerste rust brengt weer wat warmte in mijn lijf, want zoals gebruikelijk heb ik het weer koud gekregen en de regen doet er ook geen goed aan.Na deze korte rust vervolgen we onze weg volgens het aangegeven parcours en de regen wordt intenser en neemt een groot deel van onze gedachten in beslag.Ook de paden beginnen te glibberen en grote plassen staan ons soms in de weg.Tot aan de grote rust in “Dennenlucht”, even over de helft, modderen we verder, maar als we ons voor even van de natte kleding ontdoen, is er van dennenlucht niets te merken.De damp stijgt vanonder onze bezwete oksels op en bij de andere wandelaars is het niet anders.

Het is niet anders, maar dezelfde natte plunje moet ook weer aan en buiten gekomen valt er nog steeds dezelfde natte substantie als tevoren.We houden elkaar voor dat het lichter lijkt te worden, maar dat is meer om elkaar moed in te spreken en is verder op niets gebaseerd.We hadden gehoopt in deze rust Bram aan te treffen, maar hij zal wel weer een rok gevonden hebben om achterna te gaan.Hoe ouder, hoe gekker.

De bospaden beginnen op beekjes te lijken en steeds vaker moeten we een omweggetje maken om de voeten enigszins droog te houden en zo komt het dat op een gegeven moment de koplopers, Arie en Nico, rechtsaf gaan, waar ze naar links moeten gaan.Ik probeer hen te beroepen, maar zij horen mij niet, dus moet ik in de achtervolging om hen weer op koers te krijgen.Als zij zo door waren gegaan hadden zij de route met zo’n vijf kilometers bekort.Later hebben we gehoord dat er meerderen, waaronder Bram, deze fout hebben gemaakt.

Na een paar honderd meter krijg ik de foutlopers te pakken en krijg ik ze zo ver dat zij met mij mee terug gaan naar het punt waar het fout is gegaan.Nico heeft er in eerste instantie niet zoveel zin in, maar de sportiviteit wint het van de gemakzucht en gezamenlijk maken we rechtsomkeert.

De Lieve Heer heeft mijn heldendaad van bovenaf bekeken en beloont mij dan ook door de regen te laten ophouden, zodat we het laatste uur in ieder geval van boven niet meer bedreigd worden.

Het blijft wel opletten, want dat moeten we zelf doen.Daar hebben we ogen voor.Maar op een gegeven moment zitten we in de puree, de aanwijzingen zijn verdwenen.We zullen het op het gevoel moeten doen.En de duisternis van de vroeg invallende avond doet er geen goed aan.Ik zie al visioenen van verdwalen en een overnachting in het donkere natte bos.Ik ril nu nog bij de gedachte alleen al.

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.En dat blijkt ook nu weer, want dan ineens is er weer het bekende aanwijsbordje en kunnen we verder.Het duurt nu niet lang meer en we kunnen het bos achter ons laten.

Opgelucht halen we adem en lopen het laatste stuk naar “de Schuttershof” en de finish, waar we om tien voor vijf binnenvallen.Ongerust zaten ze op ons te wachten en het heeft maar weinig gescheeld of er waren hulptroepen op ons af gestuurd om ons op te sporen.

Nat, moe en koud tot op het bot vertel ik mijn verhaal en ik krijg te horen dat er enkele overijverige clubleden alvast maar wat aanwijzingen hadden weggehaald in de veronderstelling dat we die niet meer nodig zouden hebben.

Desalniettemin heb ik bewondering voor de mensen die onder deze omstandigheden voor ons in de weer zijn en ik dank WIEGO en al haar medewerkers dan ook van harte voor hun inspanningen en hoop nog eens in Breda terug te komen.

Quirinus.

2006-02-18 – WIEGO, 15e Snerttocht

Op zaterdag 18 februari 2006 hield W.I.E.G.O. de 15e snerttocht. Dit jaar kwam het wandelevenement voor de 1e keer voor in het landelijk wandelprogramma en startte de tocht nu niet eens vanuit het woonhuis van een van de leden. De start was deze keer vanuit de "RKBS De Griffioen"  in de Schoolstraat 45, te Prinsenbeek. WIEGO rekende op maximaal  200 bezoekers, maar dit bleken er uiteindelijke 470 te zijn.  Wandelsport Verenigingen kwamen o.a. uit: Geldermalsen, Leerdam, Vlissingen, Gorinchem en Streefkerk en dáár hadden ze bij W.I.E.G.O. niet op durfen hopen.

“2006-02-18 – WIEGO, 15e Snerttocht” verder lezen