Categorie: Wandelverslag Wiego Tochten

GESLAAGDE LAATSTE WINTER-SERIETOCHT VAN WIEGO

Wandelsportvereniging “WIEGO” werd, als organisator van de 4e en laatste Winterseriewandeltocht 2008/2009, blij verrast met een onverwacht zeer hoge opkomst van deelnemende wandelaars. Om kwart voor negen was het in en buiten het startlokaal, het clubgebouw “Schuttershof” van de Handboogschutterij “Prins Hendrik” aan de Viandenlaan, reeds zo druk dat besloten werd om het startsein voor de 40 km afstand te geven, gevolgd door de wandelaars op de 25 km, en gingen de eerste van in totaal 685 wandelaars van start. In het startlokaal was het zo druk, dat er bijna geen doorkomen aan was om bij de inschrijftafel te komen en dat bleef zo tot ongeveer tien uur.

Op de afstand 40 km liepen uiteindelijk zo’n 90 wandelaars en op de afstand 25 km zelfs meer dan 200. Op de afstanden 15 en 20 km, waarvoor men reeds om 9.15 uur het startsein gaf, deden op elke \mafstand meer dan 150 lopers mee, terwijl op de afstanden 5 en 10 km tezamen ook nog bijna 100 deelnemers waren. De deelnemers kwamen voor een deel uit Breda en omgeving. Maar ook uit de rest van de provincie Noord-Brabant, vooral uit West-Brabant kwamen veel deelnemers, evenals uit Zeeland en een groot deel van Zuid-Holland, Utrecht en het Gooi. Zelfs kwamen er wandelaars uit Alkmaar, Almelo, Oldebroek, Lettele (bij Deventer), Almere, Leiden, Arnhem en Nijmegen. Ook uit België kwamen 13 deelnemers, zodat deze tocht weer een internationale karakter had. Naast de eigen leden namen ook leden van een viertal andere verenigingen deel. Wsv. DVT (De Vrolijke Tippelaars) uit Vlissingen was met 18 leden vertegenwoordigd op diverse afstanden terwijl Wsv. De Vrijbuiters uit Wijk en Aalburg en Wc. Oostendam uit Ridderkerk met resp. 19 en 14 leden meededen. Wsv. Kinderdijk uit de gelijknamige plaats nam met 39 leden mee op diverse afstanden. De Ronnie Tober Foundation kwam met 15 deelnemers, waarbij Ronnie Tober onderweg voor de nodige verstrooiing zorgde. Tenslotte was de Belgische Wsv. De Sint Jansstappers uit Essen vertegenwoordigd met een groot aantal leden, doch deze kwamen allemaal uit Nederland.

Na de start liepen de wandelaars via de altijd weer aantrekkelijke Ginnekenmarkt naar het Mastbos in dat door de verschillende afstanden in meerdere of mindere mate werd doorkruist. De wandelaars op de afstanden 15, 20, 25 en 40 km liepen via de Tonnekesbuurt richting Effen. Hier gingen de wandelaars van de twee langste afstanden 25 en 40 km. door het gebied De Rith. De onverharde Hazardweg bleek ondanks de voorbije regen toch redelijk begaanbaar. Hierna was aan de Liesstraat een verzorgingspost waar koffie en thee geschonken werd. De laatste deelnemers moesten het echter met thee doen, omdat door de grote deelname de koffie op was geraakt. En zo werd het Liesbos bereikt dat werd doorgestoken naar het Jagerspad, waar het Christusbeeld kon worden bewonderd. Via de Vaareindseweg en Westrikseweg werd Prinsenbeek bereikt. Hier konden de deelnemers in café ’t Veehandelshuis even tot rust komen van de vermoeienis. Gezien de grote opkomst was de soep echter op toen de laatste wandelaars zich aldaar bij de controle meldden. Na deze rustpauze liepen de wandelaars via de Groenstraat rechtstreeks terug naar het Liesbos dat weer werd doorgestoken. Daarbij passeerden zij voor de tweede keer een restaurant De Boswachter. Het eerste hadden zij in het Mastbos al gezien. Ook kon een enkeling nog een jagende sperwer ontdekken. Hierna ging het richting Buurtschap Vuchtschoot, waarna aan de Achterste Rithweg voor de deelnemers op de 40 km een bouillonpost was ingericht. Via Effen werd tenslotte het Mastbos weer bereikt. Aan de Overaseweg kregen de wandelaars op de afstanden 25 en 40 km nog een appel, terwijl op de boerderij ernaast voor de RonnieTober Foundation een rustplaats was ingericht en Ronnie zelf een liedje ten gehore bracht. Hierna ging de 25 km-route via de kortste weg door het Mastbos weer terug naar het eindpunt in de wijk Ginneken. De lopers op de overige afstanden maakten echter nog de nodige kilometers in het Mastbos en kwamen daarbij onder meer bij café Dennenlucht, dat het centrale rustpunt voor de afstanden 10, 15 en 20 km was, maar ook de deelnemers op de afstand 40 km konden hier nog genieten van een natje en een droogje, waarna zij allen welgemoed aan de laatste kilometers richting de wijk Ginneken liepen. Voor de wandelaars van de Ronnie Tober Foandation had deze organisatie aan de rand van het Mastbos nog een tweede verzorgingpost ingelast. Hoewel het ’s morgens enigszins mistig was, klaarde het in de loop van de dag op en brak zelfs de zon nog door, waardoor het een prachtige dag werd en de wandelaars na afloop zeer tevreden waren. Dat lieten zij bij terugkomst de mensen achter de starttafel dan ook vaak merken. Ook het afwisselende landschap kon veel deelnemers bekoren. Wel vonden zij de houtkap en de daardoor kapot gereden wandelpaden in een deel van het Mastbos maar niets. Maar na uitleg over de noodzaak van deze kap, konden zij er begrip voor opbrengen.

Tegen half zes kwamen de laatste wandelaars zich afmelden en werd er nog even gezellig gekeuveld onder het genot van een al dan niet sterk drankje. Ook de medewerkers op de diverse verzorgingsposten onderweg (voor koffie of thee, bouillon, en fruit) waren inmiddels weer terug. Voor de medewerkers op de startlocatie was het nu alleen nog wachten op de drie leden die achter de laatste wandelaars de aangebrachte bepijling verwijderden. Nadat ook zij binnen waren en wat genuttigd hadden, kon het startbureau  opgeruimd worden ging iedereen met tevreden gevoel naar huis gaan om van de rest van het weekend te gaan genieten.

Hans van der Bruggen

 

18^e Snerttocht W.I.E.G.O. in Prinsenbeek

Op zaterdag 14 februari 2009 hield W.I.E.G.O. de 18^e snerttocht, die steeds meer in de belangstelling van de wandelaars komt. Er waren nu 523 deelnemers, hetgeen het hoogste aantal is, dat ze gehad hebben.

De start was vanuit de RK Basisschool “De Griffioen”, Schoolstraat 45 te Prinsenbeek. Het startsein werd om even voor 09.00 uur gegeven. Na het vertrek ging het bijna rechtstreeks naar het Liesbos, dat geheel doorkruist werd. De wandelpaden waren, nu ze merendeels bevroren waren, beter om te wandelen dan de voorafgaande jaren. In voorafgaande jaren waren er erg veel modderpaden geweest. Na het Liesbos doorkruist te hebben, ging het weer terug naar Prinsenbeek, waar een rust gepland was in café “’t Veehandelshuis”, waar men al bezig was zich op het komende carnaval voor te bereiden. Na de rust ging het via de Brabantstraat weer terug het Liesbos in. Dit werd weer geheel doorkruist en omdat er vele lange lanen zijn, zag men steeds weer wandelaars, die al eerder of later vertrokken waren. De wandelaars kwamen tegenover de Groenstraat het bos weer uit en na nog even door de bebouwde kom gewandeld te hebben, kwam men terug bij het vertrekpunt, waar de lekkere gloeiend hete erwtensoep weer klaar stond.

 Bram Kamerling (64) en Jo Blokpoel (63) zijn in 1976 met wandelen begonnen. Ieder weekend gaan ze wandelen en dat gaat dan met tochten van 15 tot 40 km. De af te leggen afstand hangt af van de afstand die ze moeten afleggen om aan een wandeltocht mee te kunnen doen. Ze moeten wel veel wandelen, want ze wandelen ook de 4-daagse in Nijmegen. Deze Snerttocht in Prinsenbeek vonden ze prachtig, vooral omdat ze bijna uitsluitend in het bos wandelden. Ook aan de overige wandeltochten van W.I.E.G.O. nemen ze regelmatig deel, maar dan is de start in de Viandenlaan in Breda. Jef Maanders

3e WINTERSERIETOCHT 2008-2009

 

Op zaterdag 7 februari jl. kwamen zo’n 340 wandelaars naar clubgebouw “Schuttershof” van gastheer Handboogschutterij “Prins Hendrik” om deel te nemen aan de 3 tocht van de 37e Winterserie-wandeltochten van WIEGO. Dat was minder dan verwacht, maar werd veroorzaakt door het slechte weer ’s morgens.

Om even voor negen uur gingen de eerste deelnemers op de afstanden 40 en 25 km vol goede moed van start. Een half uur later werden zij gevolgd door de wandelaars op de afstanden 5, 10, 15 en 20 km. Na de start vanaf de Viandenlaan ging men langs landgoed Wolfslaar naar het Ulvenhoutsebos. Al naar gelang de afstand liep men sneller of minder snel naar de rustplaats in het gezellige café Christianen in Ulvenhout. De langere afstanden moesten door het Annabos, waar een enkeling het geluk had om twee reeën op korte afstand te zien passeren.Ook kwam men langs landgoed Valkenberg en hierna was een verzorgingspost waar koffie en thee was. Hierna ging het langs het landgoed Hondsdonk naar de Strijbeekse Heide. De afstand 20 km ging inmiddels via landgoed Luchtenburg terug naar de Heistraat. Vooral het Rondven bood een prachtig uitzicht. Jammer dat het dooide en er dus geen ijs meer was. Ook was hierdoor de bovenlaag van de zandpaden zacht en modderig. Hierna ging het via de Markweg richting Galder. De afstand 40 km gingen hier echter de grens over en liep een paar kilometer door buurland België. Voor sommigen was dit een thuiswedstrijd. In Meersel Dreef liep men langs “de paters”en Maria’s tuin en ook langs het voormalige tramstation aan de Oude Tramweg. Hierna werd Neerlands bodem weer bereikt, wat duidelijk werd door de aanwezige grenspaal. Via de Kerzelsweg en de Ballemanseweg werd Galder bereikt, waar het rustpunt voor de afstanden 25 en 40 km was in Ontmoetingscentrum “De Leeuwerik.

Na deze rust liep men via onverharde wegen, waarbij de Galderbeek werd gekruist en ging men om de Galderse Meren heen naar de Galderseweg. Hier was een buizerd bezig op jacht naar een prooi en was voor de 40 km-afstand een verzorgingspost, waar men een beker bouillon kreeg. Hierna passeerde men het kerkje van Galder op weg naar het fietspad langs rivier De Mark. Via de Daesdonckseweg en de Cauwelaerseweg, waarbij het nieuwe bruggetje over de Chaambeek werd gekruist, liep men nu naar de Annevillelaan, waar voor de afstanden 25 en 40 km een verzorgingspost, waar men een appel kreeg. Via landgoed Annevillen en de woonwijk Kraaijenberg werd het Ulvenhoutsebos bereikt en kwam men in Ulvenhout om bij café Christianen een opkikkertje te gebruiken. Hierna werd nog een klein ommetje gemaakt door het Ulvenhoutsebos en langs het verbouwde voormalige gemeentehuis van Nieuw-Ginneken. Daarna kruiste men bij De Bieberg de rivier De Mark en werd deze gevolgd om tenslotte in het Ginneken langs de mooie Hervormde kerk en over de pittoreske Ginnekenmarkt terug naar de finish te gaan.

Omdat het aan het eind van de ochtend ophield met regen en natte sneeuw, kwamen de wandelaars tevreden terug, Ook lieten zij bij terugkomst de mensen achter de starttafel merken dat zij het afwisselende landschap van bossen, heide, bouwland en rivier heel mooi hadden gevonden. De deelnemers kwamen niet alleen uit Breda en omgeving. Ook uit alle delen van Noord-Brabant, het eiland Walcheren, Schouwen-Duiveland, Gouda, Dordrecht, Rotterdam en omgeving kwamen de wandelaars. Maar ook van nog verder weg. Zoals de lopers uit 3 wandelaars uit Haarlem, twee uit Utrecht, één uit Sittard, twee uit Apeldoorn, één uit Almere en zelfs vier uit Lichtenvoorde en natuurlijk 17 deelnemers uit ons buurland Belgié.

Tegen half zes kwamen de laatste wandelaars zich afmelden en was het wachten alleen nog op de drie leden die achter de laatste wandelaars de pijlen verwijderden. Nadat ook zij binnen waren, konden de medewerkers op het startbureau alles opruimen en met tevreden gevoel naar huis gaan.

Hans van der Bruggen

WINTERSERIETOCHT TE BREDA

 

De wintermaanden kunnen mij toch al niet veel goed doen. En vooral niet als het nog regent ook. Als we om tien voor negen het knusse en gezellige clubhuis van WIEGO verlaten, regent het. Niet met bakken uit de hemel, maar genoeg om er in de kortste keren strontnat van te worden. Eigenlijk had ik voor een andere tocht gekozen, maar in ons groepje is het de meerderheid die beslist en daar heb ik mij dan bij neer te leggen. We vertrekken in zuidelijke richting en ik probeer Nel tot een gesprek te bewegen. Nel, diep weggedoken onder haar paraplu, doet net of zij doof is en laat mij in de ruimte kletsen. Ook de anderen geven niet veel sjoege. Ik, als altijd optimistisch gestemd, heb de paraplu thuis gelaten in de verwachting dat het wel mee zal vallen. Niet dus, althans voorlopig niet.

 

Het wordt iets beter te verteren als we na enkele kilometers het bos induiken en van de regen in de modder terecht

komen. Hier heb je niets aan zo’n regenscherm. Het is manoeuvreren en springen om de schoenen enigszins te ontzien. Als gebruikelijk bij WIEGO is de routeaanduiding prima geregeld en zonder mankeren zigzaggen we door de bossen over paden en wegen. Eerst in de richting van Ulvenhout en Geersbroek, later in die van Chaam. We worden steeds verder de zuid ingeleid en we vragen ons af waar dat naar toe moet. Volgens Bram en Hennie is het een parkoers dat we nog niet kennen. Ik twijfel nog. Sommige plekken komen toch bekend voor en andere weer niet. Het zal wel goed zijn. Bij de wagenrust op acht kilometer laten we ons even in de stoelen zakken om met een bekertje thee weer op verhaal te komen. Het regent nog steeds, maar er komen lichte plekken in de overigens grijze lucht. Net vóór we de Belgische grens oversteken houdt het inderdaad op met de nattigheid en kunnen we vrijer rondkijken. Je ziet de mensen naar hun achterzak tasten om te voelen of het paspoort er nog inzit. Alsof de gendarmes hier tijd voor hebben. Zij zijn veel te druk met de voorbereidingen voor carnaval. In Meerle staat de hele Raad van Elf gereed om hun Prins te begeleiden naar één der vele activiteiten. Zij staan er gekleurd op. De Prins, behangen met alle mogelijke onderscheidingen, poseert graag voor een foto. We lopen niet erg lang door het land van onze zuiderburen, enkele kilometers slechts, maar we houden er vele indrukken aan over. De grensovergang naar België is goed merkbaar aan vooral de andere bouwstijl dan de onze. Andersom is het niet zo goed te zien. Dus voor alle zekerheid vraag ik het nog even aan een schone jonge dame. Erg spraakzaam is zij niet, maar ik begrijp uit haar gebrabbel dat we ons op Nederlands grondgebied bevinden. Het zal in de buurt van Hazeldonk geweest zijn. We lopen weer enigszins in noordelijke richting en dat is te voelen ook. Een snijdend koude wind komt ons tegemoet. Af en toe prikt er een waterig zonnetje door de wolkenjagende lucht, maar erg warm is het niet. In Galder, bij “de Leeuwerik” is de grote rust gepland en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van. Echt zin heb ik er niet meer in, maar ik heb “a” gezegd en daar mag het niet bij blijven. Bij het verlaten van de rustplek kijk ik een beetje jaloers naar de 25-km lopers, die hier rechtsaf slaan en niet zo heel veel meer voor de boeg hebben. Wij gaan naar links en verdwijnen rechtsafslaand het bos in. Ik bereken in stilte onze tijd van aankomst. Een veeg teken van opkomende vermoeidheid.

 

Bram draaft weer eens door over de financiële crisis en de mogelijke gevolgen voor zijn portemonnee. Hij wordt er helemaal opgewonden van en gaat steeds harder lopen. Nel loopt meest zwijgend naast mij voort en is met haar gedachten bij haar Piet en het eten dat hij voor haar heeft klaar staan bij thuiskomst. Arie loopt onverstoorbaar met de handen op zijn rug voort alsof hij een kuiertje aan het doen is. Ook Nico zegt niet veel. Hij had liever nog iets meer voortgang willen maken. De bospaden hebben plaats gemaakt voor bolstaande asfaltwegen. Om de paar minuten worden we naar de kant gedrukt door het snelverkeer dat meent dat het meer aanspraak mag maken op de openbare ruimte. Als wandelaar doe je er niet veel tegen. Je gaat aan de kant en loopt een poos scheef en ongemakkelijk. De vermoeidheid slaat toe en de lust verdwijnt. We zijn het erover eens dat het eerste gedeelte beter uit de verf komt dan het stuk na de grote rust.

Bij de wagenrust aan de Galderseweg zijg ik neer en heb het gevoel niet meer overeind te kunnen komen. Maar als mijn maten opstaan, volg ik gedwee. We keren terug naar Galder en dat maakt het er niet veel beter op. Het pad langs de oever van een riviertje brengt weer voor even rust in het lijf. Ik fleur op en krijg zelfs weer praatjes. Niet voor lang, want de verharde wegen met opdringerige auto’s en modderspatten verpesten de sfeer. Bij de laatste wagenrust aan de Annevillelaan met nog 7 km te gaan, zakt de moed mij echt in de schoenen. Ik stel voor om met de 25 km-lopers mee te gaan voor het laatste stukje. Maar ik krijg geen medestanders en sjok dus maar weer achter mijn maatjes aan. We lopen in de richting van Ulvenhout. We genieten toch nog van het prachtige koetshuis van Anneville. De zon breekt zelfs even door en zet alles in stralende gloed. Het tempo is er uit en met lopen heeft het niet veel meer van doen. Ik zit er helemaal doorheen. Steeds vaker moet ik even stoppen om op adem te komen. Ik weet dat het niet ver meer is, maar ik kan het niet opbrengen om mijn ene been vóór het andere te zetten. Het laatste deel van de route gaat niet geheel volgens de regels, maar het deert mij niet meer. Hennie pakt mij bij de arm en willoos laat ik het toe. Nico komt nog met de auto aanrijden om mij op te halen en ik stap nog bij hem in ook. Zelfs die laatste twee honderd meter is mij teveel om te lopen. Maar ik ben binnen en de klok wijst nog maar net half vijf. Het is vandaag beslist mijn dag niet geweest.

Quirinus Hoogland

Ik moet vandaag nog eens alleen op pad en kies voor dichtbij maar toch voldoende kilometers. Het ‘miezelt’ als ik in Hemiksem vertrek, maar zie, vanaf de grens in Meer klaart de lucht een beetje uit en wordt het droog. Zou het dan toch waar zijn van dat Belgische weer?
Voor het eerst stuurt de routeplanner mij van Galder over Ulvenhout naar Ginniken. Het plannetje klopt niet helemaal maar met mijn opgebouwde terreinkennis is dit wel een heel eenvoudige route. Op het plein bij het startlokaal heel wat auto’s met Belgische nummerplaat, mooi zo.

Omstreeks 9:15 ga ik op pad. Even terug wennen aan de kleurenvlakken die de pijlen vervangen. Het is geruime tijd straatjes lopen om de stad uit te geraken. De woonwijken veranderen gaandeweg van oud naar nieuw. In de buurt van de Bavelse molen steken we de autoweg over en meteen na industriezone ‘De Bunder’ lopen we tussen weiland en boerderijen. Met een wijde boog draaien we om een grasheuvel (oude stortplaats ?) en lopen richting Dorst. De 25 en 40 km draaien randje dorp links weg en hebben een eindje verder hun eerste rustpost bij een schuurtje achter een woonhuis. Tot nog toe 7 km beton gelopen, het gaat mij helemaal niet lekker, lijkt of ik weinig zuurstof krijg.

Een koffietje en sms naar het thuisfront later, ga ik weer op pad. Lopen een drukke spoorbaan over (moet lachen met die korte ting-ting-ting) en dan meteen de natuur in, eindelijk! Vanaf nu wordt het boslopen over zand- en fietspaden. Naaldbomen en berk wisselen elkaar af. Lopen even parallel met de snelweg bij tankstation Kalix Berna maar draaien dan de Baronie Dorst in. Passeren een golfterrein en enkele boerderijen om opnieuw het bos in te duiken. Ik loop hier helemaal alleen, in de verte nog twee wandelaars. Men enige directe gezellen zijn vinken en een eenzaam tokkelende specht (tok, tok – iemand thuis? – mjam, mjam) Dit pad blijkt Honderd Bunderweg te noemen. Zal wel want er komt geen einde aan. Gelukkig kunnen we genieten van fraaie groenkleurige vennen en open ruimtes rechts van ons. We steken de open zandvlakte over en duiken opnieuw de naaldbossen in. Het wordt keren & draaien over paden en paadjes, er vliegt ook wat hemelvocht. Bij de Vijftig Bunderweg naderen we Dorst. Ik bemerk in het dorp de eerste timide krokussen van dit kalenderjaar. Nog wat straatjes en we hebben er 20km opzitten. In de vrijwel verlaten zaal staat Louis uit Wechel vertrekkensklaar. Even een woordje wisselen, ik ben aan een pauze toe.

We verlaten het stille dorp langs de omgekeerde weg van vorig jaar. Moeten een tijdje over een fietspad parallel een drukke baan en duiken bij de Breedvenweg opnieuw het bos in. Dan weer noemt het hier Militair Domein Vijf Eiken, dan weer Baronie Dorst. Het is in elk geval heerlijk wandelen midden het soms donkere naaldbos met plots een ruime open heideplek. Bereiken opnieuw de openbare weg die we een eind volgen rond het militaire domein. Een laatste keer slingeren door de Baronie, met wel erg weinig markeringen, en daar is de rustpost. Een bekertje bouillon gaat er gretig in, nog 12 km.

We lopen eerst dwars door een verlaten golfterrein en kiezen daarna voor de open ruimte. Er staat aardig wat wind. Ik loop nu in het gezelschap van een andere WS fanaat. Bereiken samen Bavel en de laatste (fruit) rustpost. Het appeltje laat zich smaken. Vertrekken ook weer samen en steken de autoweg opnieuw over. Krijgen nu een stukje Ulvenhoutse bos onder de sloffen geschoven. Ontwijken netjes de zwaarste blubberstroken. Lopen Ginniken binnen bij fraaie huizen en kasteeltjes. Mogen nog even genieten van de schitterende Markvallei. Deze 40km zitten er weer op. Ondanks de eerste 7 betonkilometers was dit een mooie tocht. Het is lekker wandelen bij WIEGO, zeker weten.