Gelukkig hadden we prachtig weer. Het parcours was in tweeën gedeeld, want zaterdag liepen er de wandelaars en zondags was het de Zandboscross. Het was heel goed afgezet met witte linten. Ieder was al weg de route op. Ik vroeg of het begaanbaar was. Ja, zeiden die mannen. Het crossparcours was schoongeveegd. Maar ze zeiden wel: er zitten een paar flinke heuvels in hoor. Nou dat wilde ik wel eens zien, dus het bos in met de rollator.
Ik liep de crossbaan route tegenovergesteld. Maar wat fijn was ze hadden de stronken rood geverfd, dus dat liep wel goed. Nou daar ging het dan heuvel op en af. Op een gegeven ogenblik stond ik opeens op een hele hoge heuvel en zag de wandelaars beneden gaan, maar omdat het heel los zand was, liep ik maar een eindje terug, iets korter. Ik hoorde in de verte timmeren, dus was ik vlakbij en daar posteerde ik me in een laantje en zag de wandelaars passeren. Toen kwam Terry er aan. We liepen zo samen naar het einde toe. Ze vroeg of ik al weg geweest was. Nee dus. Ik had gevraagd hoe te lopen om in het dorp te komen. Nou dat was nog ongeveer 2.4 kilometer. Wij dus op pad. Het was een lange rechte weg en kwamen zo in het dorp. We zijn gelijk naar een handwerkwinkeltje gelopen en rondgeneusd. Toen nog even verder het dorp in.
Het is een mooie plaats. Omdat dit het dorp is van Toon Kortooms, de schrijver van o.a. Beekman en Beekman, zagen wij op de markt een café genaamd “Beekman en Beekman”. Om ongeveer 5 over drie liepen we weer richting bus, we bleven maar gelijk bij de bus. Daar hebben we gelijk even Carla gebeld om te zeggen, dat we er al waren; dit dankzij de telefoonnummers. Nadat iedereen moe en voldaan weer in de bus zat gingen we weer rond 4 uur terug naar Breda en Etten-Leur. Het was een mooie zonnige dag.
Niets te Ver
Groeten van Inge Mol