Dinsdag 20 december 2005 – BREDA – Wandelen Is Een Gezonde Ontspanning is de volledige naam van WIEGO, de Bredase club die ieder jaar vier wintertochten organiseert. Precies 305 wandelaars, secretaris Hans van der Bruggen eist een scherpe registratie, trapten zaterdag de eerste kilometers weg.
62 ‘afstandslopers’ liepen er veertig, de ‘natuurliefhebber’ hield het bij maximaal 25 kilometer voor gezien. De ‘sociale lopers’ wandelden volgens gebruik meer dan gepland. Hans van der Bruggen: „Die kwekken wat af onderweg. Zoveel, dat ze regelmatig de route kwijtraken en via een omweg moeten corrigeren.“
De secretaris van WIEGO, al veertig jaar in functie, kent zijn wandelaars. Zelf is hij er ook één. Nijmegen? „28 keer gelopen die vierdaagse“, antwoordt hij achteloos. Getooid met kerstmuts, een presentje van koffiebrander Douwe, ontving hij zaterdag zijn gasten. ‘Puur genieten’, stond er op de muts. Zijn dik driehonderd wandelaars, warm aangekleed na sneeuw in de ochtenduren, waren dat van plan. Eerst de administratie aan de tafel. WIEGO varieert met het inschrijfgeld, afhankelijk van de wens van de wandelaar. Voor acht euro heeft de 40 km-loper de hoofdprijs. Koffie of thee, bouillon en een appel onderweg plus een fraaie herinneringsstandaard voor thuis op de tv. Hans van der Bruggen: „Vroeger zat er ook een lunchpakket bij. Mijn vrouw en ik sneden en smeerden er soms wel tachtig, maar de vraag minderde. Brood nemen de wandelaars nu zelf mee. Op de rustplaatsen, horecalocaties, mogen ze bij een warm drankje hun pakje brood opeten.“
De pittige prijs van acht euro betaalde slechts een enkeling. De herinneringsstandaard bleek niet in trek. Wandelaars hebben in de loop der jaren een verzameling pseudozilver bij elkaar gelopen, waar een ekster scheel bij kijkt. De beker, de medaille of de standaard, het thuisadres blinkt al genoeg.
Met een routekaart in de hand staan de afstandslopers minuten voor de start klaar. Van der Bruggen: „Meestal schiet ik ze al af voor negen uur. Ze zijn niet te houden. Op tijd weg, op tijd terug hoor je ze denken.“
Dat de route klopt, is een erezaak voor WIEGO. Hans van der Bruggen liep met dochter de tocht een week ervoor vooruit. John Haskell, een al 30 jaar in Breda en Bergen op Zoom wonende Amerikaan, prikte de pijlen op de bomen. „John is dominee, voorganger van de baptistische gemeente“, meldt Van der Bruggen. Zekerheid dus, geen enkele wandelaar zal in een koud en donker bos verdwalen.
Van her en der komen ze. WIEGO, zelf 175 leden sterk, levert het leeuwendeel. Toch weet ook de rest van Nederland Breda te vinden. Henk en Loes Lemans bijvoorbeeld, een echtpaar uit Schiedam. Henk, 72 jaar: „We hebben thuis de sneeuwstorm afgewacht. Daarna de auto gepakt naar Breda. We komen hier al zeker tien jaar. Vroeger was ik bestuurslid van Wandelvereniging Helpt Elkander, een club voor verstandelijk gehandicapten. Bij gebrek aan vervoer en leiding ging de zaak ter ziele. Samen met mijn vrouw ben ik blijven wandelen. We genieten echt van de natuur rond Breda.“
Loes, zeventig jaar, beaamt. „We zijn 48 jaar getrouwd. De gesprekstof is dan ver op. Soms lopen we kilometers naast of achter elkaar zonder iets te zeggen. Of we praten over de kinderen en eerlijk gezegd af en toe wat bekvechten ook bij verschil van mening over de route. Door de knieën van mijn man lopen we nooit meer dan vijftien kilometer.“ Als Henk en Loes terugkeren bij het clublokaal van WIEGO aan de Viandenlaan, komen de wandelboekjes te voorschijn. Het echtpaar Lemans stelt geen prijs op het al genoemde tafelzilver, wel op de stempel van de Bredase wandelvereniging die de opgeschreven kilometers legitimeert. Het totaal komt op 3150 kilometer voor het tweetal. De beschrijving van de tocht, ook een gebruik in het boekje, doen ze in Schiedam. „Na de pizza of het bord erwtensoep met stokbrood“, vertelt Henk. „Makkelijk vooraf klaargezet en snel warm als we thuis zijn.“
bron: De Stem, Sport Allerlei
geschreven door: Peter van Bergen