29 SEPTEMBER 2018 – MARKDALWANDELTOCHT
Het is altijd een beetje moeilijk om een plekje voor de auto te vinden, maar het lukt mij om een ‘vergeten’ gaatje op te sporen, dus van dat probleem zijn we af. Rillend van de ochtendkou lopen we het stukje naar de ‘Mariëndal’, het startbureau in de Duivelsbruglaan. De begroetingen bij binnenkomst zijn allerhartelijkst. Veel bekenden komen op mij toelopen voor een handdruk en een vriendelijk woord. Ook de tocht van afgelopen woensdag in Zwijndrecht wordt nog eens uitvoerig besproken en allemaal zijn ze het erover eens dat het geweldig was. Het kon niet beter.
Intussen loopt de klok door en het tijdstip van negen uur nadert snel. Het gedrang van het eerste uur laten we aan ons voorbij gaan. De lange afstandslopers laten we voorgaan. In vroeger jaren behoorde ik ook tot deze groep en was ik meestal als eerste weg. Nu heb ik niet zoveel haast en wacht ik rustig tot de grote meute de deur uit is. Ook Theo maakt zich niet zo druk. Heine dringt aan om naar buiten te gaan. Hij heeft voor de routebeschrijvingen gezorgd. Hoewel de zon nu tevoorschijn is gekomen, is het niet minder koud en ik vraag mij af of ik niet te luchtig gekleed ben. Heine heeft zijn winterjas erbij aangetrokken. Zijn ijsmuts en handschoenen ontbreken. Het gras en andere bermgewassen zijn dik bedauwd en stralen eveneens de komende winter uit. Maar zo ver is het nog niet. De weerman was heel beslist met zijn aankondiging van een heerlijke nazomerdag met weinig wind. Daar ben ik maar van uit gegaan. De korte broek heb ik niks over te zeggen. Ooit is bepaald dat ik die tot minstens 1 oktober zal dragen.
Al gauw gaan we het bos in en krijgen we meer loopruimte. De drukte van passerende lopers is nu voorbij. Heine heeft de taak om ons de weg te wijzen en hij kwijt zich goed van zijn taak. Met overdreven armbewegingen geeft hij aan als we links, rechts of rechtdoor moeten gaan. Hoewel ik de voorkeur geef aan pijlen, geven hier kleuren aan wanneer er van richting veranderd moet worden. Met mijn zeemansachtergrond vind ik het nog steeds niet logisch om aan rechts te denken bij ‘rood’. Maar goed, laat ik daar niet over klagen. De paden zijn mooi breed en er is ruimte te over om naast Theo voort te stappen en allerlei onderwerpen aan te roeren om ons gesprek gaande te houden. Gewillig gaan we op zij als er een groep fanatieke joggers wil passeren. En het zijn er nog al wat. Half Breda is hier bezig. In groepjes van tien of iets meer, meest vrouwen in begin middelbare leeftijd met een iets te ruime taille, zijn onder leiding van een manspersoon bezig. Met veel geschreeuw en nog meer gezweet gaan ze aan ons voorbij. Ik probeer nog met enkele van de dames in contact te komen, maar het lukt mij niet. Meer dan een verstolen glimlach kan er niet af. De houtkap is volop bezig. Niet vandaag, omdat het zaterdag is, maar de hoge stapels boomstammen wijzen erop. Ik vraag mij af waar deze palen voor zullen dienen. Onze Conny zou er wel raad mee weten. Zij sprokkelt altijd alles wat brandbaar is bij elkaar. Wij laten de stapels voor wat zij zijn en respecteren de wens van de stapelaars om ze niet te beklimmen. Trouwens de lust ontbreekt ons.
Wat ons ook ontbreekt is een plek om te rusten. Volgens de routebeschrijving is er alleen een rust vlak vóór het einde op 11,5 km. Voor onze oude lijven had het best iets eerder gemogen. Jammer, maar het is niet anders, dus zoekt Theo verpozing op een boomstronk, terwijl ik voldoe aan een andere lichamelijke behoefte. Heine wijdt zich voortreffelijk van zijn taak, maar ergens laat hij toch een steekje vallen, want op een gegeven moment hebben we het gevoel dat het niet goed gaat. Ik houd een echtpaar op de fiets aan en vraag hen om uitleg. Als gebruikelijk heeft de man het hoogste woord, maar geeft de vrouw de informatie die we echt nodig hebben. We moeten terug en dan twee keer linksaf, dan komen we bij Jeugdland. Dus de schade valt uiteindelijk nog mee. Maar toch zijn we blij als we ons een plekje in de zon kunnen zoeken en te gaan zitten. Het is tijd.
Hier genieten we van onze consumpties en het heerlijke zonnetje. We hebben het verdiend, vinden we. Maar we moeten verder en dat doen we dan ook als de twintig minuten, die we ons toegedacht hebben, verstreken zijn. Er is nog 3,5 km te gaan, althans volgens het papier. Enkele gekleurde bordjes verder begint de omleiding waarover we hebben gelezen en ik moet zeggen dat het niet tegenvalt. Tenminste wat schoonheid betreft, maar in afstand zullen we er heel wat metertjes meer voor moeten lopen. Uiteindelijk komen we waar we moeten zijn, de Duivelsbruglaan en ‘Mariëndal’. Na de afmelding en wat gesprekjes met de een en ander is het tijd om naar huis te rijden. We hebben een mooie tocht beleefd en het weer is geworden wat verwacht werd. Moe maar voldaan nemen we afscheid van elkaar en vertellen thuis over onze belevenissen.
Quirinus Hoogland.