LOENENSE WATERVALWANDELING (VELUWE)
Vandaag een wandeluitstapje naar de Veluwe. En wat een luxe om met de WIEGO-bus daarheen te gaan. Soms rijden we in de mist, dan weer volop zon en als we aankomen, ligt Loenen onder een dunne sluier van nevel. Vanaf het startadres ben ik snel in het buitengebied en via een smal paadje langs een weiland, waar hooglanders rustig grazen, nader ik het bos. Van het dorp Loenen heb ik niet veel meer gezien dan een paar boerderijen. Ideaal, als je een natuurwandelaar bent zoals ik.
De Loenense waterval is kennelijk de hoogste van Nederland. Ik ben er ooit geweest en herinner me vooral de vele kinderen op de trappen aan weerszijden van de waterval. Van een afstandje hielden hun ouders hen in de gaten.
Nu zijn er weinig mensen. Bijna elke wandelaar werpt een blik op de drie etages tellende waterval en ziet hoe het water vijftien meter lager in de spreng valt. Ik loop de trappen af en weer op.
In natuurgebied Reeënberg is het heuvelig. Niet zoals in Zuid-Limburg, maar het is aardig klimmen en dalen. Zeker als je de Reeënberg op gaat. Hoewel hij naast de route ligt, kan ik het niet laten daarheen te klimmen. Het is steiler dan ik verwachtte. Nog nahijgend geniet ik er van een prachtig uitzicht over de heidevelden. Aan de overkant moet de enige bank staan, waar ik mijn broodjes at. Menige WIEGO-wandelaar had er al gezeten. Zodra iemand opstond, plofte er een ander neer. Het was de enige bank sinds een aantal kilometers.
In oktober geen paars heidekleed meer, maar deze open vlaktes zijn elke maand mooi als je er oog voor hebt. Van de berg afdalen kost minder energie. Ik sla linksaf en kort daarna weer rechtsaf. Er staat een bordje ‘Eigen weg’. Het pad brengt me in hoeve Delle. Geen boerderij te bekennen. Hoeve zal wel slaan op de oude oppervlaktemaat, waarmee de grootte van een stuk grond werd aangeduid.
Wat is het hier uitzonderlijk stil. Lange tijd zie ik niemand. Ook de vogels zijn zwijgzaam. Wel roept een roofvogel. Slechts eenmaal. Wanneer ik langs eikenbomen loop, valt er tot vier keer toe een eikel net achter me neer. Zou boven mij een eekhoorn zijn wintervoorraad aan het verzamelen zijn?
Na 8,7 kilometer bereik ik de tentrust aan overzijde van een voorrangsweg. Verkeersregelaars zorgen voor een veilige oversteek. ‘Ik denk dat u de laatste bent,’ zegt de man. ‘Klopt dat?’
Na een korte pauze ga ik verder. Ik kijk niet alleen om me heen, maar ook omlaag. Regelmatig kruipt een kever over het brede zandpad en in de bermen ontdek ik paddenstoelen. Een inktzwam, een koraalzwammetje en soorten
waarvan ik de naam niet ken. Bij sommige lijkt hun hoed transparant in het zonlicht. Zelfs bij de allerkleinste.
Vlak voor een wilduitkijk gaat de route linksaf. Het is maar een klein stukje rechtdoor naar de observatie-hut. Natuurlijk geen wild te zien, wel op de groene wei heel veel wroetsporen van zwijnen.
Op picknickplaats Ternat blijf ik lang zitten voor mijn doen. Een gezellig praatje met andere WIEGO-wandelaars, een hapje eten, wat drinken, een warm zonnetje, hoe mooi kan het leven zijn.
Maar helaas ook triest en vijandig. Dat besef ik bij het bezoek aan het Loenense Ereveld, waar bijna vierduizend oorlogsslachtoffers hun laatste rustplaats vonden. Velen zijn niet ouder geworden dan begin twintig. Ik dwaal er rond over de paden tussen de graven met platte stenen. Ze zijn nagenoeg vierkant en zonder kruis. Het ereveld is in de vorm van een bomenpark aangelegd. De graven niet in rijen, maar min of meer onopvallend verspreid onder bomen en aan de rand van struiken. In een aantal stenen is geen naam gebeiteld maar de woorden: ‘onbekende Nederlander’. En juist daarop liggen een of twee rozen. Weliswaar wat verlept, maar ze moeten er toch niet zo lang geleden zijn neergelegd. Het stemt me tot nadenken.
Ik vervolg mijn tocht. Volgens de beschrijving gaat het laatste deel via natuurtuin Harnamahof. Maar het is Harmanahof. Ach ja, twee letters omgedraaid. Kan gebeuren. Belangrijker is de juiste bepijling. En die verdient een dikke tien!
Anita Lodewijks
WATERVAL-WANDELTOCHT TE LOENEN
Zaterdag 9 oktober ben ik met WIEGO naar de Watervalwandeltocht in Loenen geweest. Ik ging rond 8 10 uur van huis naar de bushalte van WIEGO waar Piet rond 8,30 uur met de touringcar kwam voorrijden. Rond 10,15 uur kwamen wij in Loenen aan bij dorpshuis De Brink. Die was al open voor de start en finish. Maar omdat er niet gecontroleerd werd op de QR-code was er dus zelfs geen koffie of thee.
Even later toch van start met de parcoursbeschrijving mee. Het was een hele mooie omgeving en heel goed gepijld. Heel veel bos, natuurlijk een waterval, en mooie herfstkleuren. Wij hadden er voor gekozen om 20 km te lopen op ons gemak. Wij dat waren Teun, Jacques, Lies en ik. Rond 12,10 uur waren wij bij de eerste rust. Dat was een eigen rustpost van de organisatie, een zogeheten tentrust, op ca. 8 km. Dus nu wel koffie en een koek. Daarna weer verder. Ook bij de Schaapskooi op Sols veld even kijken. Hier liepen veel schapen. Dat was een heel mooi gezicht.
Bij de tweede rust waren rond 14,00 uur. Dat was dezelfde plaats als de eerste keer. Hierna weer voor het laatste stukje. Ook dat waren mooie stukken om te wandelen. Rond 15,00 uur waren we weer bij finish. Ik ben gelijk nog even in het centrum van Loenen gaan speuren voor een drankje. En verrassend dichtbij was hotel Loenenmarken. Een belletje naar Teun om door te geven dat ik daar was. Er waren daar meer leden van WIEGO. Dat was leuk en het terras zat vol. Om 16,45 uur gingen we na een mooie en geslaagde dag weer terug naar Breda.
Inge Mol.