Poel en Bostocht te Amstelveen
Na 2 jaar ging de Poel en Bostocht te Amstelveen op zaterdag 30 april en zondag 1 mei 2022 weer door. De route ging al slingerend door het Amsterdamse bos. Het bos is tussen 1935 en 1970 aangelegd en is 935 hectare groot. De 15 en 25 km afstanden liepen door het natuurgebied de Nieuwe Meer, en in de afgelopen 2 jaar heeft de boswachterij dat mooi opgeknapt. De 25 km maakte ook een ommetje in de buurt van het Olympisch Stadion in Amsterdam-Zuid. Als laatste in de route zat het Jac. P. Thijssenpark waar verschillende bloemen al in bloei staan. Het Jac. P. Thijssenpark is in de 20ste eeuw aangelegd en is een heempark. Een heempark is een aangelegd park bedoeld om inheemse wilde planten te laten zien. Het was mooi weer, af en toe kwam de zon er bij. De temperatuur was rond de 12 graden en weinig wind. Over de opkomst waren de dames achter de start tafel zeer tevreden. Er waren 3 groepen uit andere plaatsen waaronder WIEGO uit Breda. De deelnemers vonden het een mooie tocht.
Vriendelijke groeten van Tiny.
Mooie Poel en Bostocht
Vandaag 30 april 2022 vertrok de bus om 9.10 uur vanuit Breda naar Amstelveen. Onderweg zagen wij veel bloembollenvelden langs de weg, nl. het gele raapzaad, het witte fluitekruid en de vele meidoornstruiken. Je moer de schoonheid van inzien en daar geniet ik dan van. Om 10.15 uur waren we bij de Poelster om de Pel en Bostocht te lopen. Na de kennismaking begaf ik me al spoedig op weg met de rollator voor 5 km. De eerste hindernis was al bij de start, nl. een hoge brug, daarna de parallelweg overgestoken en kwam de 2de hindernis, door mij genoemd “De Paterberg”. Daar het Amsterdamse bos in. Daar passeerden Terry, Hans en Solveig mij. En dat was de eerste lastige kasseienstrook. En nog meerdere stroken zouden volgen. Opeens zag ik 3 leden van ons staan. Ze vroegen aan mij: Weet jij waar de manége is? Ik zei dat ik het niet weet. Na meerdere keren gevraagd te hebben, zag ik ze weer voor mij lopen en toen hadden ze de weg naar de manége gevonden. Ze vroegen nog of ik mee wilde gaan. Maar dat deed want uit ervaring wist ik hoe ver het nog was. Daar moest ik weer omhoog en liep toen in het “bos van de Vallers”. Dat was bij het paardensportveld. Het was een lastig stuk met veel stronken, keislag en schuinlopend pad. Daarna, bij de parkeerplaats, hadden ze met het grint niet geknoeid. Ik kon bijna niet vooruit, dus liep ik maar op de parkeerplaats en het fietspad. Hier liep je het bos uit richting de Emmakade. Daar moest je een brug over. Er op ging wel, maar bovenop stond ik stil en durfde niet naar beneden, te steil, “Alpe d’Huez”. Er kwam gelukkig een wandelaarster aan en die heeft me geholpen. Vanaf daar ging je het mooie Jac. P. Thijssepark in. Een heel mooie heemtuin, maar omdat het heel erg nat was geweest, hadden ze ook hier veel grint gestrooid. Hier nam ik een lunchpauze en ging daarna weer verder. Zo, “de Strade Bianchi” zat er ook weer op, en ik verliet het park op de Amsterdamseweg. Na een paar straten kwam ik op de Landscheidingskade en moest weer een hindernis op: “De oude Kwaremont”. Hier ging ik na een korte rust weer het bos in en begon aan de laatste kasseienstroken. Na het weer verlaten van het bos doemde de “Paterberg” weer op. Het was een enerverende mooie route. Ik heb geweldig genoten. Even een kleine noot: jullie zullen wel denken, waar heeft ze het allemaal over. Nou dit: ik kijk veel naar wielerklassiekers en dat triggerde mij. De bergjes, de kasseien. Zo heb ik dus vandaag de Ronde van Vlaanderen, de Strade Bianchi, en Parijs Roubaix gedaan. Moe en voldaan gingen we rond half vijf weer terug richting Breda. O ja, Dinie, we hebben ook weer veel laagvliegende “ie tuien” gezien. Dat vergeet ik ook niet meer. Weet je nog??? Rond kwart voor zes waren we weer terug in Breda.
W.A.N. de Laar.