4e WINTERSERIE-WANDELTOCHT
Het meest opvallende op zaterdag 3 maart jl. is de stilte in het Mastbos. Nauwelijks geluiden van wandelaars, hardlopers of sportclubjes. Toch wel bijzonder op een zaterdagochtend. Maar echt stil is het nooit in een bos. In de buurt van het moerasweiland is het een kakofonie van gakkende ganzen. Wat kunnen zij een herrie produceren. Op andere plekken zijn de geluiden subtieler. Een krakend blad onder mijn schoen, geritsel in de berm of een fluiter hoog in een boom. En niet te vergeten de specht, die onafgebroken met zijn snavel tegen een stam tikt.
De route voert langs de bosvennen. Altijd leuk. In een traag tempo ga ik langs de dikke boom en rechtsaf de Mastenlaan in. Slenterend kan ik heerlijk om me heen kijken. Ik ben er al vaak geweest, maar het licht, de lucht en de weerspiegelingen in het water zijn telkens anders.
Net voorbij de vennen sla ik linksaf. De laan draait met een grote boog naar het pad langs de bosgracht. Aan het einde bij de Galderseweg een oorlogsmonument. Nu er zo’n vernietigende oorlog in Oekraïne woedt, heeft het monument voor mij nog meer betekenis. Er duiken tv-beelden op van kapot geschoten huizen, dode lichamen op straat en mensen op elkaar gepropt in schuilkelders. Ook begrijp ik beter dan ooit wat mijn ouders in de tweede wereldoorlog moesten meemaken.
De route gaat verder achterlangs de gebouwen van Visio de Blauwe Kamer. Ze ogen oud en wat verwaarloosd. Verderop via de Oude Postbaan en de Schapendreef het Mastbos weer in. Het is er uitgestorven. Ik moet in de buurt van het vlonderpad zijn en maak een uitstapje daarheen. Voor het eerst zie ik dit moerassige gebied zonder dat het is drooggevallen. De uitzichten zijn in elk jaargetijde prachtig. Ieder seizoen heeft immers zijn eigen charme. Nog even genieten van de naakte bomen. Over enkele maanden verschuilen hun takken zich in een woud van bladeren.
Het vlonderpad vormt een mooi contrast met de omgeving. In de verte twee wandelaars op de vlonder. Ik hou niet zo van mensen op mijn foto’s, maar de afstand maakt hen piepklein. Vooruit dan maar, ik klik. Ze lopen me tegemoet en ik berg mijn camera op. Nee, dit kan niet waar zijn. Ik kijk nog eens goed. Niet te geloven. Het is mijn lieve vriendin met haar partner. Hoe is het mogelijk elkaar toevallig te ontmoeten in dit uitgestrekte bos? Het begint te motregenen. Het deert ons niet, we kletsen vrolijk verder.
Terug naar mijn route. Waar zouden de wandelaars van de WIEGO-tochten zijn? De gezinnen met kinderen? De hondenbaasjes? Het ontbreken van menselijke geluiden valt pas echt op als ze er niet zijn.
Ik wandel van de ene dreef in de andere. Waar de Frederiksdreef eindigt op de Goordreef staat een bank en ik krijg trek in een broodje. Ik pauzeer niet te lang, wil snel verder en sta op. Ai, mijn grote teen protesteert en het is nog een flink eind. Geen aandacht aan schenken, hij moet gewoon mee. Dapper mank ik verder en na een groot kwartier houdt die teen langzaam op met tegensputteren.
Aan de Overaseweg kijken witte ganzen vanachter hun omheining nieuwsgierig naar mij. Ze scharrelen zonder haast over het erf. Kennelijk heeft de eigenaar kortgeleden een stal uitgemest. De verse hoop ligt in de ren. Wie hem niet ziet liggen, ruikt hem wel.
Bij de rust voor mijn controlekaartje een paraafje van Willy ophalen en even naar het toilet. Dat loopt weer een stuk prettiger. De zon komt vaag tevoorschijn. Maar ook heel veel mensen. Dat heeft alles te maken met de wandelaars van de 30 en 40 kilometer. Met een ferme pas lopen ze me voorbij. Zij spieden niet de omgeving af zoals ik.
Ik treuzel niet te lang meer en loop stevig door. Onderweg krijg ik een lief appje voor een lift naar Prinsenbeek. Ze rijden met hun auto zelfs speciaal naar de finish om mij daar op te pikken.
Anita Lodewijks.
Laatste Winterserietochten weer voorbij.
De afgelopen winterperiode konden onze Winterserietochten weer op de normale wijze worden georganiseerd. De 4e en laatste tocht van de 51e Winterserie van WIEGO werd dan ook afgesloten met een mooie en goede opkomst van deelnemers.
Aan deze tocht deden totaal 322 wandelaars mee. Daarvan hadden 63 personen zich vooraf aangemeld via het Online Inschrijfprogramma van wandelbond KWbN, terwijl nog eens 14 wandelaars zich via genoemd programma hadden ingeschreven voor de digitale versie van deze tocht.
Toch waren er nog wat wijzigingen t.o.v. voorgaande edities. Zo was er – op verzoek van de horeca-eigenaresse – geen rust in Prinsenbeek. Het parkoers ging dus ook niet naar Prinsenbeek en voerde ook niet door het Liesbos. De rustplaatsen waren bij resp. fam. De Nijs aan de Overaseweg en bij fam. V.d. Westen aan de Mastdreef in de Rith. Voor deze laatste rust had onze voorzitter, Ine de Munk, gezorgd. Het parkoers voerde (afhankelijk van de gekozen afstand) de wandelaars – m.u.v. de afstand 5 km – door het Mastbos naar de eerste rust aan de Overaseweg. Hier konden de wandelaars genieten van koffie, tjee, fris en soep. Daarna was er een splitsing met de afstanden 20 t/m 40 km. Die gingen door de natuurgebieden van de Krabbenbossen naar de tweede rustlocatie aan de Mastdreef. Daar was voor de wandelaars koffie en thee beschikbaar. Hierna leidde het parkoers van de afstand 40 km door natuurgebied de Vloeiweide om met diverse andere afstanden via het plaatsje Effen de derde en laatste rust aan (weer) de Overaseweg te bereiken. Verder leidde de route weer door het Mastbos naar en door natuurgebied de Trippelenberg om tenslotte langs de atletiekbaan van av. Sprint en door het Mastbos het eindpunt in Mariëndal te bereiken.
Het weer was ons deze dag redelijk gunstig gezind. En verder werd het aangepaste parcours door velen gewaardeerd, evenals de beschrijving en de bepijling. Terugkijkend verliep de organisatie van deze wandeltocht geheel soepeltjes en kwamen er na afloop dus regelmatig complimenten binnen bij de starttafel. Dat is zeker ook te danken aan de 14 medewerkers die wij daarvoor hulde brengen .
Onder de 322 deelnemers waren dit keer 9 Belgen.